"Je legt de dag neer maar je gaat niet slapen. Je doet je botten aan want je weet niet hoeveel uren je gaat dwalen. En of je op een bepaald moment gaat moeten rennen. Soms zijn er afspraken maar meestal niet. Je hebt een adres van ergens een feestje in de stad. Je gaat te voet want je wil de lege straten ruiken. Je passeert een wassalon waar één vrouw wacht in de nacht. Je wandelt langs een kerkhof, de poorten staan open, je probeert door het donker te zien of de stilte beweegt.

Voor het tankstation doe je je ogen dicht en je ziet TOTAL in negatief op de binnenkant. Dan doe je je ogen weer open en maak je een foto. En tussendoor besef je dat je verdwaald bent. Je vindt het niet erg, de nacht is een tweede wereld waar je de weg kent zonder dat je de weg kent.

In de nacht is niets bepaald. In de nacht bestaat geen ijkpunt. In de nacht zijn alle bomen zwart. Er zijn geen uren behalve tussen hond en wolf en het kan je niet schelen als een wolf voor je staat. Met een wolf kan je ook praten.

Je kijkt naar de nachtvogels. Ze lopen naar iemand toe, ze kussen. Ze dansen. Ze wachten tot het toilet vrij is. Ze staan te dromen aan de bar. Je maakt een foto. Je raakt aan de praat in de nevel van warme adem en partylichten. Je sluit intense vriendschappen die weer oplossen als de zon opkomt. Je gaat op in het non-moment, er is alleen nog muziek en bier. Je vergeet dat je je camera in je hand hebt, je oog drukt af terwijl je je hand op de schouder legt van iemand die je niet kent.

Je gaat weg als de lucht weer blauw wordt. Twee weken later ga je terug de nacht in. Naar de Invisible Birds, zoals je ze bent gaan noemen, de nachtvogels, hun stille blikken, hun gedachten, hun secondendromen. Je hoopt dat ze iemand hebben, ook als de zon schijnt en iedereen lacht."

Femke den Hollander